Mos

​“En benen scheren raad ik af: echt niet goed voor je seksleven. Heb het twee keer gedaan maar de stoppels zijn te heftig en het oppervlak te groot. Ik laat het nu gewoon staan.” Nog net voordat we de vergadering inlopen lukt het mij om “Oké, ik geef het door…” uit te brengen.

---

​Een paar minuten daarvoor vertelde ik - met gepaste trots - over mijn meest recente aanschaf. Een racefiets. Jarenlang over gesproken, nu eindelijk geconcretiseerd. “Inderdaad, samen met mijn man”, voeg ik er schoorvoetend aan toe. Saampjes een nieuwe hobby: gezapiger is moeilijk voor te stellen - de unisex outfit verschijnt daarentegen verrassend eenvoudig in beeld. 

Veel tijd om daar bij stil te staan is er niet. Het enthousiasme dat volgt na mijn ‘mededeling’ is overweldigend: een stortvloed aan tips, ervaringen, routes, winkels etc. etc. Vanzelfsprekend alleen van ‘medefietsers’.

Een neutrale reactie is schaars - alsof het van iedereen een passie is. En dan wel in de oorspronkelijke zin van het woord. Het gaat namelijk niet alleen om een groot verlangen waar je veel tijd en energie instopt, maar ook om de onvermijdelijke frustraties en tegenslagen. Door die te overwinnen, bereik je je doel. En dat brengt uitdaging én verdieping in je leven. Maar bovenal, zoals wel blijkt uit de vele gesprekken die in amper drie dagen zijn losgekomen, raakt een passie je. Dat stimuleert - evenals de activiteit an sich - de afgifte van dopamine. Hoe sterker de dopaminepaden, hoe groter de passie én hoe groter het risico om er in door te slaan. Zodra elke vorm van remming vervaagt gaat het niet meer om een passie, maar om een obsessie. 

Een uurtje laten kletsen wij verder. “Er is nog van alles te vertellen. Zo zijn zwarte sokken echt not done voor een racer.” Een niet te plaatsen lachje. “Je gaat het vanzelf allemaal ontdekken als je er eenmaal inzit,” sluit hij ‘bemoedigend’ af. Ik betwijfel het. Al die ongeschreven regels komen tot nog toe wat geforceerd over. Maar ik heb nog geen kilometer gefietst dus eigenlijk geen recht van spreken. 

’s Avonds deel ik het advies met mijn man. “Hoezo? Ik ga mijn benen ook echt niet scheren. Doen alleen wedstrijdrenners.” Dat is tenminste weer één zorg minder.