 Onder borstelige wenkbrauwen kijkt een paar ogen mij twinkelend aan. Gevolg door een onhandige knipoog. Een tevergeefse poging om de rest van z’n fiets - aan weerszijden een een kirrend kind - te verdoezelen. Of gewoon een moment van herkenning: genietend van de zon én mijn muziek, zit ik met half open jas swingend op de fiets.
0 Comments
 Een steekproef onder collega’s en vrienden levert een scala aan adviezen op: ‘Gebruik social media. Wees continu zichtbaar: dé manier om lezers en dus volgers te krijgen.’ ‘Kwestie van de juiste woorden, keywords en titels op je website zetten.’ En: ‘Gewoon investeren, betalen voor een hoge ranking in de Google zoekmachine.’ Allemaal even waar. Als beginnend blogger zijn er genoeg mogelijkheden om je bereik te vergroten. Toch weegt mijn expansiedrift (nog) niet op tegen de drempel die ik ervaar bij het in de praktijk brengen van de adviezen.
 Twee mannen - arm in arm - breed lachend in de camera. Normaal postuur en allebei halverwege de 50, schat ik. Ze staan op een perfect gemaaid, frisgroen gazon. Aan de knalblauwe lucht te zien is het ook nog eens een geweldige dag. Fantastisch geënsceneerd en - eerlijk is eerlijk - uit het tafereel spreekt optimisme, geluk en rust. Het nummer ‘Brothers in arms’ van de Dire Straits komt bij mij op.  ‘….echt hoor valt bijna niet op! Van een afstand sowieso niet.’ Met een ongemakkelijke lach kijk ik dankbaar naar mijn collega. ‘Valt mijzelf gelukkig ook alles mee. Vroeger waren het standaard van die glimmende zilveren dingen - Heras Hekwerk is er niets bij!’ Breed lachend loop ik door. ‘Jaaa….daar is ze, onze miss Perfect!’ Ogenblikkelijk plooi ik naar een neutrale uitdrukking. Mijn lip blijft onhandig haken achter één van mijn witte slotjes.
 'Nur für Sie?' De ober kijkt over mijn schouder richting de deur waar verder echt niemand staat. 'Naturlich', gevolgd door een net wat te brede lach. Gedwee loop ik achter hem aan en nestel ik me aan tafel. Een perfecte plek: met uitgestrekte arm pak ik mijn bord zó uit de keuken en met de leuning praktisch tegen de ingang van de WC geklemd, hoef ik bij hoge nood slechts twee stappen te zetten. 'Danke.' En weer die lach.  De teller loopt op tot net boven de limiet. Lijkt de terugreis toch nét wat sneller te gaan. “Lekker nummertje,” de muziek gaat harder. Wat als ik nu opeens mijn stuur helemaal naar rechts gooi? In een reflex trek ik aan het stuur. De oerdegelijke Mégane vangt de beweging moeiteloos op. “Waait het nou zo hard?” schreeuwt manlief boven de muziek uit.  Koren op de molen van statische vijftigplussers: de iPad doet een stapje terug in het onderwijs. Het leek zo ideaal: brugpiepers die niet meer gebukt gaan onder het gewicht van hun disproportioneel grote tas. Na drie digitale jaren, pakt het Gymnasium in Rotterdam de boeken er weer bij. |
Welkom op mijn site! Wekelijks blog ik over alledaagse gebeurtenissen en interacties: dat ene ongemakkelijke moment in de lift, onvermijdelijke verwachtingen, irritant ongewenst - niet uit je systeem te krijgen - gedrag, verwarrende reflexen, opmerkelijke gewoonten en vluchtige ontmoetingen. Dingen die aandacht én verdieping vragen maar waar wij - in de veelheid der dingen - gemakkelijk aan voorbij gaan.
Met mijn blog wil ik vanzelfsprekendheden expliciteren, gesprekken entameren en reflectie uitlokken.
Ontvang wekelijks mijn weekly consideration in je mailbox! Archives
September 2016
|
