Vals alarm

​De teller loopt op tot net boven de limiet. Lijkt de terugreis toch nét wat sneller te gaan. “Lekker nummertje,” de muziek gaat harder. Wat als ik nu opeens mijn stuur helemaal naar rechts gooi? In een reflex trek ik aan het stuur. De oerdegelijke Mégane vangt de beweging moeiteloos op. “Waait het nou zo hard?” schreeuwt manlief boven de muziek uit.

​

---

Het was een seconde, misschien niet eens. Een volstrekt irreële gedachte. Zo maar, vanuit het niets en op een bijzonder onhandig moment. Toch verrast het me niet helemaal. Op de meest gekke momenten flitst er iets door mijn hoofd, het liefst voorzien van beeld en geluid: Wat als ik nu van dit waanzinnig gave dakterras op de 23e verdieping spring? Wat als ik nu mijn hoofd uit het raam steek vlak voordat de bus onder het viaduct door gaat? En terwijl ik op station Duivendrecht de trillingen van een genadeloos aanstormende intercity voel: Hoe zou het zijn als ik nu het spoor opstap?

Ik klem mijn klamme handen steviger om het stuur en duw de verwarmingsknop naar beneden. Mijn voet veert lichtjes terug van het gaspedaal. Verder een strakke blik op het donkere gat voor mij. De koplampen en achterlichten van omringende auto’s houden mij op de juiste rijbaan. “Verantwoord hoor, dit beleid, maar voor een nachtblinde is zo’n onverlichte snelweg een crime,” mompel ik. Meer om mijn gedachten te verzetten, dan om een gesprek te beginnen.
​
De ingevingen zorgen stuk voor stuk voor een kort, explosief angstig gevoel. Tegelijkertijd realiseer ik me hoe volstrekt onwerkelijk mijn kronkels zijn. Met geen van de situaties heb ik ervaring - laat staan de ambitie om die op te doen. Toch blijk ik niet de enige. Als ik onderzoeken mag geloven heeft iedereen aanleg om onlogische gedachten te ontwikkelen. Zo’n tien procent van de bevolking ’kampt’ ermee. Maakt het opeens best wel doorsnee. Zolang je tenminste nog een gevoel van controle hebt. En het je functioneren niet beperkt. Oftewel: je vermijdt dat ritje in de auto niet en fysieke verschijnselen als zweten, hartkloppingen en knikkende knietjes krijgen niet de overhand. Blijft de grote vraag hoe ze ontstaan. Menig psycholoog kan daar een boom over opzetten. Het komt neer op een combinatie van factoren. Denk aan slaaptekort, stress én perfectionisme: een plotseling besef van vrijheid is voor controlfreaks een grote bron van angst. 

Ik neurie wat mee met de muziek. Aanmoediging genoeg voor mijn bijrijder om het volume nog wat verder op te schroeven. Mijn ademhaling daalt af naar mijn buik. Met één hand aan het stuur draai ik het bij het stoplicht nonchalant naar rechts.