 Het duurt even. Of beter gezegd een heel uur. Zo'n 15 toeristen verzamelen zich in de hoop minimaal één oerang-oetang te zien. Na vijf minuten verschijnen de eerste telefoons. Er is hier nog bereik. Verzonken in het beeldscherm verstrijkt de tijd. Na zo'n vijftien minuten begint het gekuch en gefluister. En groupe stil zijn is ongemakkelijk.
0 Comments
"Hier, dit moet je eten als je diarree hebt." Gids Mumu plukt een vijg uit de boom. "En hiermee kan je bloed stelpen na een (bamboe) snee," babbelt ze enthousiast verder. Ik kijk naar het groene, medium grote blad. Het meisje ratelt aan één stuk door. Gretig, maar ietwat gegeneerd, tap ik informatie bij haar af.  Een onvoorstelbaar en bijna magisch fenomeen: zo ver je kan kijken pagodes. In totaal zijn het er zo'n 4000, grotendeels in perfecte staat. Daartussen liggen wat dorpjes. De wonderlijke hoeveelheid tempels lijkt voor de locals de normaalste zaak van de wereld. Toerend op een e-bike (eigenlijk meer een e-scooter) zie je hoe Bagan verweven is in het dagelijks leven.  Met een opengesperd bekje kijkt het Makaka aapje mij aan. Niet agressief, eerder uitdagend. Alsof ze mijn gedachten leest. "No," roep ik zo stellig mogelijk. Tevergeefs, het beestje springt op me en zet haar tandjes in mijn arm. Speels - zonder een spoor achter te laten. Daarna keert zij mij de rug toe. De schoonmaakster glimlacht bij binnenkomst. Opgewekt loop ik naar binnen waarna automatisch een vlugge inspectie volgt: schone, bijna blinkende wastafels. Links van mij zie ik een klein schoonmaakhok. De deur staat op een kier. Ik gluur naar binnen: een emmer en wat schoonmaakmiddelen. In het midden staat een paar kaplaarzen. Ze druppelen nog wat na.  'Captain crew, be seated for landing'. Ik kijk uit het raam: één witte brij. Het landingsgestel gaat uit. Een onwerkelijke situatie, er is niets te zien en toch duurt het nog maar enkele minuten voordat we de grond raken. 'Welcome at Kuala Lumpur International Airport'. Met veel moeite valt er wat perspectief te ontdekken. Met geen mogelijkheid is dit te vergelijken met de welbekende Nederlandse mist en wolken.  Vanaf het spiksplinternieuwe, grote en schone vliegveld loopt een perfect geasfalteerde weg naar het centrum van Siem Reap. Hier barst het van de stalletjes met broeken, sjawls, kitscherige prullaria en fish spa's. Bij de restaurants en café's is het bijna onafgebroken Happy Hour. Niet gelijk een beeld dat past bij één van de armste Aziatische landen.  Aan de lichtval te zien is de zon net op. Ik hoor het rustige, onafgebroken geruis van een een voorzichtig terugtrekkende - knal Turquoise - zee. Buiten is het windstil. Een heldere lucht verwelkomt de dag; de zon warmt het leven vervolgens in rap tempo op. Tijd om op te staan.  Rengejo-in tempel Gedraai en geschuif op een kussen. Schuin rechts gok ik. Luide slik- en speekselgeluiden komen recht van voren. Niet kijken, ogen dichthouden. Gewoon laten gaan. De gong galmt: het einde van de meditatie. |
RSS Feed