Wastin' time

Aan de lichtval te zien is de zon net op. Ik hoor het rustige, onafgebroken geruis van een een voorzichtig terugtrekkende - knal Turquoise - zee. Buiten is het windstil. Een heldere lucht verwelkomt de dag; de zon warmt het leven vervolgens in rap tempo op. Tijd om op te staan.

Aan de lichtval te zien is de zon net op. Ik hoor het rustige, onafgebroken geruis van een een voorzichtig terugtrekkende - knal Turquoise - zee. Buiten is het windstil. Een heldere lucht verwelkomt de dag; de zon warmt het leven vervolgens in rap tempo op. Tijd om op te staan.

In het schelle ochtendlicht tuur ik voor me uit: een eindeloze zee met enkele vissersbootjes die één voor één aan de horizon verdwijnen. De in beginsel onuitputtelijke, bijna dwangmatige, stroom gedachten, ideeën en herinneringen gaat langzaam over in een gedachteloze toestand. "Morning ma'am", gevolgd door vrolijk gezwaai. Een Filipino staat voor ons klaar met z'n boot. Een houten exemplaar met 'tweezijpijlen' voor stabiliteit - met een beetje fantasie waan ik me op een catamaran. Varend lijkt de zee nog grootser. Het water komt tot leven maar geen enkele deining is onze bootman vreemd, soepel beweegt hij mee met het ritme van de golven. 
Terug op het strand staat de lunch klaar. Het water is inmiddels op z'n laagst. De zee heeft een indrukwekkend assortiment materiaal achtergelaten: van kokosnoten en palmboomstammen tot palmolive shampoo, een slipper en coca-cola flessen. En niet te vergeten oneindig veel steentjes, koraal en schelpen. We scharrelen wat tussen de brokstukken. In de verte zie ik een moeder met kind hout sprokkelen en een aantal mannen 'vegen hun eigen straatje schoon': rustig maar gedecideerd werpen ze alle stukken die - binnen handbereik - op het strand liggen terug in de zee. Mooie bezigheidstherapie, over enkele uren is al het werk weer teniet gedaan.
De zon gaat bijna onder. Tijd om rustig af te bouwen terwijl de vissers weer in actie komen. Ottis Redding kabbelt door mijn hoofd. Sittin' on the dock of the bay.......wastin' time. Nog nooit drong de betekenis zo duidelijk tot me door. Dagen achter elkaar met z'n tweeën tijd stuk slaan: het voelt ongekend goed.